Urodziny Jezusa

Zbliżają się święta Bożego Narodzenia. Będziemy obchodzić umowne urodziny niezwykłego człowieka, który zmarł w wieku 33 lat i który miał w swoim krótkim życiu jedną pasję: ratowanie zgubionych.
W bardzo interesujący sposób zostało to opisane w 15. rozdziale ewangelii Łukasza.

"Któż z was, gdy ma sto OWIEC, a zgubi jedną z nich, nie pozostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustkowiu i nie idzie za zagubioną, aż ją odnajdzie? A odnalazłszy, kładzie ją na ramiona swoje i raduje się. I przyszedłszy do domu, zwołuje przyjaciół i sąsiadów, mówiąc do nich: Weselcie się ze mną, gdyż odnalazłem moją zgubioną owcę! Powiadam wam: Większa będzie radość w niebie z jednego grzesznika, który się upamięta, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują upamiętania.

Albo, która niewiasta, mając dziesięć DRACHM, gdy zgubi jedną drachmę, nie bierze światła, nie wymiata domu i nie szuka gorliwie, aż znajdzie? A znalazłszy, zwołuje przyjaciółki oraz sąsiadki i mówi: Weselcie się ze mną, gdyż znalazłam drachmę, którą zgubiłam. Taka, mówię wam, jest radość wśród aniołów Bożych nad jednym grzesznikiem, który się upamięta.

Potem rzekł: Pewien człowiek miał dwóch SYNÓW. I rzekł młodszy z nich ojcu: Ojcze, daj mi część majętności, która na mnie przypada. Wtedy ten rozdzielił im majętność. A po niewielu dniach młodszy syn zabrał wszystko i odjechał do dalekiego kraju, i tam roztrwonił swój majątek, prowadząc rozwiązłe życie. A gdy wydał wszystko, nastał wielki głód w owym kraju i on zaczął cierpieć niedostatek. Poszedł więc i przystał do jednego z obywateli owego kraju, a ten wysłał go do swej posiadłości wiejskiej, aby pasł świnie. I pragnął napełnić brzuch swój omłotem, którym karmiły się świnie, lecz nikt mu nie dawał. A wejrzawszy w siebie, rzekł: Iluż to najemników ojca mojego ma pod dostatkiem chleba, a ja tu z głodu ginę. Wstanę i pójdę do ojca mego i powiem mu: Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko niebu i przeciwko tobie, już nie jestem godzien nazywać się synem twoim, uczyń ze mnie jednego z najemników swoich. Wstał i poszedł do ojca swego. A gdy jeszcze był daleko, ujrzał go jego ojciec, użalił się i pobiegłszy rzucił mu się na szyję, i pocałował go. Syn zaś rzekł do niego: Ojcze, zgrzeszyłem przeciwko niebu i przeciwko tobie, już nie jestem godzien nazywać się synem twoim. Ojciec zaś rzekł do sług swoich: Przynieście szybko najlepszą szatę i ubierzcie go; dajcie też pierścień na jego rękę i sandały na nogi, i przyprowadźcie tuczne cielę, zabijcie je, a jedzmy i weselmy się, dlatego, że ten syn mój był umarły, a ożył, zginął, a odnalazł się. I zaczęli się weselić.

Starszy zaś syn jego był w polu. A gdy wracając zbliżył się do domu, usłyszał muzykę i tańce. I przywoławszy jednego ze sług, pytał, co to jest.Ten zaś rzekł do niego: Brat twój przyszedł i ojciec twój kazał zabić tuczne cielę, że go zdrowym odzyskał. Rozgniewał się więc i nie chciał wejść. Tedy ojciec jego wyszedł i prosił go. Ten zaś odrzekł ojcu: Oto tyle lat służę ci i nigdy nie przestąpiłem rozkazu twego, a mnie nigdy nie dałeś nawet koźlęcia, bym się mógł zabawić z przyjaciółmi mymi. Gdy zaś ten syn twój, który roztrwonił majętność twoją z nierządnicami, przyszedł, kazałeś dla niego zabić tuczne cielę. Wtedy on rzekł do niego: Synu, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko moje jest twoim. Należało zaś weselić się i radować, że ten brat twój był umarły, a ożył, zaginął, a odnalazł się."

Trzy historie: zgubiona owca, zgubiona moneta, zgubiony syn.

Pierwsza osoba (owca) — wie, że się zgubiła, ale jest zbyt głupia, żeby się sama wykaraskać z problemu.

Druga osoba (moneta) — nie ma świadomości, nie ma poznania, że jest zgubiona, ale jest Ktoś, kto ją podniesie. Tę, o którą nikt się nie troszczy.

Trzecia osoba: marnotrawny syn — wie, że jest zgubiony i wie, jak znaleźć drogę do domu. Jezus czeka na niego.

Jest też czwarta zgubiona osoba — to starszy syn.
 
Poprzednich troje było zgubionych, ale zostali odnalezieni. Natomiast starszy syn wraca z pola i dowiaduje się: Twój brat wrócił!... I co? Starszy brat nie wszedł do domu, nawet wtedy, gdy Ojciec go prosił. Obraził się… To przerażające! Starszy syn pozostawał w domu, pracował dla Ojca, a nawet z Nim rozmawiał, ale nadal był zgubiony!

Straszną rzeczą w kościele są ci ludzie, którzy utracili współczucie dla zgubionych.
Zgubionego nie nazywają bratem, lecz mówią: Twój syn.

Najbardziej zgubionym człowiekiem w opisanej historii jest starszy brat, który utracił miłość i współczucie dla zgubionego brata.

Jak to możliwe, że zapomnieliśmy, że każdy: biały, czarny, żółty, czerwony, krzywy, prosty, chory, zdrowy, bogaty, biedny, głupi, mądry, na wysokim stanowisku, bezrobotny, bezdomny,
„Ktoś Ważny” i „Nikt”, a nawet ten, który chwilowo się zgubił i odszedł, może nie aż do dalekiej krainy, ale gdzieś do sąsiedniego miasta — każdy z nich jest naszym bratem?

Ojciec nam przypomina: Twój brat!

Owca wróciła do owczarni, moneta do portmonetki, syn do domu, ale starszy brat pozostał na zewnątrz. Nie chciał świętować „czyjegoś” zbawienia.

Gdyby nie miłość i pasja Jezusa ratowania zgubionych, być może nie czytałbyś tego tekstu. Nie byłbyś w miejscu, w którym jesteś, w społeczności, w relacji z Jezusem, może w ogóle by Ciebie już nie było. Dzisiaj możemy świętować Jego Urodziny i Jego Życie, bo było wypełnione pasją i miłością do zgubionych. Możemy się cieszyć, bo Ty byłeś zgubiony i zostałeś znaleziony, ja byłam zgubiona i zostałam odnaleziona. Niebo się cieszy razem z nami. Ojciec jest szczęśliwy,
że wróciliśmy do domu.

Ale jednej rzeczy Bóg nie będzie tolerował — że zapomnimy o tym, że też byliśmy zgubieni!

Co czyni nas chrześcijanami? Czy nazwisko na liście członków kościoła? Czy „praca dla Pana”? Chrześcijanin, naśladowca Jezusa to ten, kto kocha i dzieli z Jezusem Jego pasję ratowania zgubionych.

Kiedy w świątecznym nastroju zasiądziemy przy wigilijnym stole, kiedy będziemy wspominać narodziny Jezusa i cieszyć się rodzinną atmosferą, pomyślmy przez chwilę, czy w mijającym roku nie zachowywaliśmy się przypadkiem jak starszy brat. Jeśli tak, przypomnijmy sobie słowa Ojca:

Synu, ty zawsze jesteś ze mną i wszystko moje jest twoim...

Anna Rutkowska